Een heel zwaar leven

Door: Dick Ridder
‘Hoe lang zitten jullie daar nu?’ vragen nieuwe gasten aan ons. Nu zít ik ook vaak als men deze bijna meest gestelde vraag op mij of mijn partner Siemon afvuurt. Maar meestal zijn we on the run. Dat heb je als je ontbijtkeuken op de eerste etage is gesitueerd. Goed voor het anders zo lastige ontbuikingsproces bij heren van onze leeftijd. De run zit verder in het autootje in autootje uit stappen met kilo’s boodschappen, met kilo’s was van onze dependance en met tonnen papieren voor Boekhouder, Bank en Belasting. De drie favoriete B’s van het Bedrijfsbestaan in Mirtos. Al die bedrijvigheid proberen wij zo weinig mogelijk in het zicht van onze gasten te doen. Het moet allemaal niet teveel op werk lijken. We slagen daarin, want men vraagt immers: ‘Hoelang zítten jullie daar nu?’

Villa Mertiza in Mirtos

Want, gasten moeten alleen maar aan rust denken. Aan zonnige stranden met boek en bal overgeven aan zorgeloos niets. ’s Avonds een lekker hapje eten, wijntje erbij, staren over een vlakke zee die in kalmte de maan weerspiegelt. Zo, dat begint op poëzie te lijken. En zo moet het ook, althans dat vinden wij. Niet alle woorden begrijpen, niet alle diepzinnigheid voelen, maar gewoon overgeven aan een mooi rijm, een heerlijk ritme, een kabbelende cadans. Dat is vakantie. Ooit waren Siemon en ik ergens een aantal dagen eventjes aan het uitrusten. Loense blik op oneindig en het wat verhitte verstand op nul. Wij verrieden niets van ons bezige bestaan elders op Kreta.

Siemon en Dick komen eventjes tot rust

Een dame die ons de kookkunst van de lokale kok presenteerde had duidelijk een andere gastenbenadering. Het vrolijke vrijheidslied waaraan een gast nu eenmaal behoefte heeft was bij haar een klaaglied, een litanie, een treur- en deerniswekkend verhaal. We wisten in no time hoeveel zij verdiende (weinig, zeker!), hoelang zij daarvoor moest werken (veel, zeker!), dat zij op een rotkamertje het hele seizoen moest te zien te overleven, geen airco, geen uitzicht (niks, zeker!). Het eten werd kouder, de intieme sfeer ook en dus besloot ik de dame vriendelijk te zeggen dat wij haar sterkte wensten maar ook graag eventjes wilden eten. Met een bedrukt lachje nam zij afscheid.

Twee uurtjes later, toen wij het restaurant allang hadden verlaten maar nog één keertje het terras passeerden, hoorden wij een treurige stem. Hoeveel zij verdiende, hoelang zij moest werken en dat zij…. Haar toehoorders met praktisch biggelende tranen op het gezicht. Wat ik vermoedde, was vooral de vette tip, na een dramatisch theaterstukje. Ik ben geen harde, hoor. De dame zal best een zwaar leven hebben. Er lag ook heus wel een aardige tip van ons op haar te wachten, die zij hopelijk deelde met de voortreffelijke kok.  Maar het is niet professioneel om je gasten te vermoeien met, zoals Brigitte Kaandorp zingt: ‘Een heeeeeel zwaaaaaar leven’. Dat hebben zij misschien thuis wel. Ik ken vanuit wat andere activiteiten het theater van beide kanten. Wat voor het publiek is, de vierde wand, dat moet goed zijn. Een mooi verhaal in een prachtig decor, voldoenend aan de verwachtingen van de mensen in de zaal. Achter de coulissen, de drie andere wanden, is het meestal redelijk georganiseerde chaos. Daar heeft het publiek niets mee te maken. ‘Is het gastheerschap dan een theaterstukje?’, hoor ik u, lezer, verschrikt afvragen. Nee, zeker niet. Anders zouden gasten dat al snel doorkrijgen. Er doorheen prikken. Een luchtballon. Nee, nee, het is alleen een metafoor. Ons gastenpubliek geven wij waarvoor zij komen. Daarom mogen wij ons, volgens Zoover, scharen tot de 25 topappartementen in Griekenland. Apetrots, dat zijn wij daarop.

Als wij thuis komen, moe maar voldaan, dan speelt zich daar ons eigen leven af. Tuurlijk, met zorgjes, discussies, soms of een luie gaap en als het niet anders kan zelfs een boertje of een windje. Maar wel onttrokken aan de waarneming van de gasten. En zo hoort ook. En zo zítten we hier al bijna negen jaar. Tot onze grote tevredenheid en die van gasten, die even geen enkele behoefte hebben aan hun eigen zorgen. Of die van hun gastvrouw of gastheer.

Mooi vak hebben we toch. Dick Ridder runt in Mirtos (Kreta) zijn eigen appartementen en studio’s Villa Mertiza
zie www.mertiza.com en hij is schrijver van het boek “en het werd…Griekenland” dat verkrijgbaar is bij alle online boekhandels.

---

Schrijf je in en blijf op de hoogte

Wil je op de hoogte blijven van al het nieuws over Griekenland en de Griekse Gids schrijf je in voor onze gratis digitale nieuwsbrief. Direct na het aanmelden ontvang je van ons een e-mail met een link om je inschrijving te bevestigen.

Disclaimer: Wij verzamelen zoveel mogelijk informatie om onze lezers te helpen. De Griekse Gids is niet verantwoordelijk voor beslissingen die u neemt op basis van bovenstaande informatie. Houd er rekening mee dat informatie snel (per dag en zelfs per uur) kan veranderen. Zodra er wijzigingen zijn passen wij dit zo snel mogelijk aan op deze website.

---