Chios, niet alleen mastiek

Tekst en foto’s Koos v.d. Woude

Het jaar 2000, begin van een nieuw millennium. Maar ook weer op zoek naar een nieuw vakantie eiland. Het zou deze keer Chios worden, het eiland van mastiek. Maar niet alleen dat hebben we ontdekt. We hadden gekozen voor Karfas om onze tochten over het eiland per scooter te verkennen.

Op weg naar Vrondatos lopen we vast in de oude Turkse wijk. Toch geraken we op kustweg waar de vier stenen molens staan. Hoge kale bergen met verspreide ondergroei. Ergens op een open plek staat de steen van Homerus; nu een monument. Bij het kleine haventje is het rustig en nemen we wat te drinken en genieten van de blauwe zee.

Ritje naar Pirgi.

Langs de zuidkant is het een ritje van 30 km door een fraai deel berglandschap, naar dit leuke toeristenplaatsje met langs de weg mastiekbomen. We rijden door dorpjes met namen die moeilijk uit te spreken zijn. Mooie bewerkte huizen en een gezellig dorpsplein. Door een donker steegje zien we achter een gesloten poort een ruw stenen kapel. Een vrouwtje dat met lege dozen een bos takken loopt te slepen vertelt ons waar de man met de sleutel woont. We besluiten hier een paar uur door te brengen.

Het schilderachtige Vessa.

Op een punt waar vier wegen samenkomen, ligt het middeleeuws aandoend dorp Vessa; oude soms bouwvallige huizen, waarvan enkele kleurig beschilderd, smalle doorgangen en overdekte stegen. Een ideale plek om door heen te     slenteren. Wat meer zuidelijker ligt het vestingstadje Mesta. Nauwe doorgangen, gebogen gewelven en huizen die met elkaar in verbinding staan. Net een blokkendoos.    Qua bouw lijkt het op Vessa. Ook het dorp Olympos dat we voorbijrijden hoort in deze categorie. Het is te heet en we zijn te vermoeiend om ook hier een bezoek te brengen. Trouwens we hebben dorst, en wat nog belangrijker is, de scooters ook.               

De Kampos

Een streek op geringe afstand van Karfas is Kampos met veel fraaie grote landhuizen. In sommige weelderige tuinen staat een grote waterput met schoepenrad. Er is veel marmer gebruikt voor zuilen en zelfs een waterspuwer in de vorm van een leeuw. Het kerkplein met veel marmer en prachtige mozaïek op de grond. We toeren door de straten en stegen en komen tot slot uit in de stad, bij de markt. Hier bieden kleine boeren en burgers hun fruit en groenten aan. Met handweegschalen worden alle goederen van de geduldig wachtende Grieken afgewogen.

Naar Inousses.

Vrijwel iedere vakantie maken we een boottocht. Met de Maria, een houten scheepje, doen we een excursie met rondleiding naar het noordelijk gelegen eilandje Inousses. Alwaar een bezoek aan het klooster, hoog tegen de bergflank; Een hele klim langs driehonderd treden. Heel amusant was de verkleedpartij, want alle bloot moest bedekt, veel te krappe of te ruime kleding. In de broekzak van buur Nico zat nog een oud kombouloi; speelketting uit 1920. Alvorens de zware poort open gaat, wordt er nog een roerend verhaal verteld over een ziek meisje. Ze lag in een glazen kist, alleen een klein handje was zichtbaar. De vrouwen waren onder de indruk. Waar we alle vier ook van onder de indruk waren, was het ritje

Naar Nea Moni

Het is een prachtig klooster, in een mooie omgeving tegen een kale bergwand, omringt door statige cipressen. In een kleine kapel staan twee kasten vol schedels van monniken die tijdens een bloedbad van 1822 om het leven kwamen. Een eng gezicht en de vrouwen griezelden er van.

Anavatos en Avgonyma.

Na een flink stuk bergopwaarts staan we plots voor het grauw grijze dorp Avgonyma. De straatjes zijn nauw, de vensters klein in de hoge stenen huizen. Net als het dorp Anavatos, waar we nu zijn, hebben ze veel te lijden gehad van de Turkse overheersing. Je hebt er wel een prachtig uitzicht over de vlakte. We lopen de steile plavuizen pad op, dat trapsgewijs tussen de huizen tegen de berg staan. Op een eenzame bewoner na is het doodstil en verlaten. De oude man verkoopt lokale artikelen. We kopen van de oude baas wat zakjes oregano, en vijgen voor onderweg. Dan keren we terug naar de scooters; het pad loopt dood. Door een prachtig dennenbos rijden we naar de westkust. Langs de kant borden met een dotovrerbod; een militair gebied.

Het zwarte strand.

Aan de zuidkust ligt  Emporios. Er is een zwart lavastrand; Mavros Gialos. Het dorp heeft een prachtige baai. Het zandstrand is donker grijs. We dalen het natuurstenen verspringend pad af en nemen een kijkje. Aan de linker kant van de haven verheft zich de uitgebluste vulkaan Psaronas, de veroorzaker van het zwarte gesteente en zand dat de stranden bedekt; erg imposant. Op een van de terrasjes laten we alles rustig op ons inwerken.

De haven van Katarraktis.

De laatste dag van een enerverende vakantie op het meer dan mooie eiland Chios. Met nog een ritje voor de boeg naar het vissersdorp Katarraktis en dan hebben we 500 km tussen de wielen zitten. Onderweg komen we een oud vrouwtje tegen met een vol stro bepakte ezel. Langs de weg, behalve olijfbomen, ook de mastiekbomen. Op sommige plekken kleine druppels hars tussen de dikke lagen schors. De kleine vissersplaats ligt verscholen tussen olijfgaarden aan de kust. Het pittoreske dorp dat tegen de helling is gebouwd, is pas na de aardbeving van 1881 tot bloei gekomen. We slenteren op ons gemak langs het kleine haventje. Dan volgt nog een stoffige hete rit huiswaarts.

Meer informatie over Chios»
Aanbiedingen en last minutes naar Chios»

 

---

Schrijf je in en blijf op de hoogte

Wil je op de hoogte blijven van al het nieuws over Griekenland en de Griekse Gids schrijf je in voor onze gratis digitale nieuwsbrief. Direct na het aanmelden ontvang je van ons een e-mail met een link om je inschrijving te bevestigen.

Disclaimer: Wij verzamelen zoveel mogelijk informatie om onze lezers te helpen. De Griekse Gids is niet verantwoordelijk voor beslissingen die u neemt op basis van bovenstaande informatie. Houd er rekening mee dat informatie snel (per dag en zelfs per uur) kan veranderen. Zodra er wijzigingen zijn passen wij dit zo snel mogelijk aan op deze website.

---

Lees ook deze populaire artikelen

---