Eilandhoppen Milos, Kimolos en Syros

Tekst en fotografie: Sancha Schuurs

MILOS
Kun je voor ons een reis samenstellen naar eilanden die we nog niet bezocht hebben? Liefst niet te toeristisch en authentiek Grieks.” Ik bel Jorgos van Griekse Gids Reizen en die is meteen enthousiast. “Ik zal jullie wat voorstellen sturen,” lacht hij. Een paar dagen later krijg ik een e-mail met maar liefst vier spannende reizen. Wim en ik hoeven er niet lang over na te denken. Milos en Syros zijn zo verschillend van elkaar, dat we die eilanden graag willen ontdekken.

We vliegen vanaf Eindhoven naar Athene. Daar wacht een taxi die ons naar Piraeus brengt. Vanaf daar varen we met een superfast ferry. Na een stop op Serifos en Sifnos komen we aan op Milos. In het hotel worden we hartelijk onthaald met flesjes water, een boekje en een kaart van het eiland. Als we stroopwafels en kaneelkussentjes overhandigen, raakt de receptioniste ontroerd. Ze begint honderduit te vertellen over de bezienswaardigheden en de streekproducten. Maar daarover later meer… Onze kamer is sfeervol en we hebben een geweldig uitzicht op de haven en de boulevard.

Bekijk eilandhoppen met Milos

Klima Milos

EEN GEWELDIG BUFFET
“Weet je wat echt een specialiteit is van Milos? Gliko tou koutaliou van pompoen. En we hebben een heerlijke mizithra. Maar misschien willen jullie eerst uitrusten, dan vertel ik morgen alles!” beloofde de receptioniste gisteren al. Deze ochtend staan we echt te kijken van het enorme ontbijtbuffet met lokale specialiteiten. Zo’n bijzonder en uitgebreid ontbijt heb ik nog nooit in mijn leven gezien… Sophia, die over het buffet gaat, vertelt: “We participeren in ‘the Greek breakfast’, een initiatief van Griekse hotels die hun lokale keuken met streekproducten promoten. Je moet direct echt de taart van watermeloen proeven. En heb je de mizithropita al geprobeerd? In de omelet zit feta van hier. En de tomatentaart die jouw man net pakte, is gemaakt van tomaten van het eiland.” En passant krijg ik meteen het recept voor de watermeloentaart.

ADAMAS
Na het ontbijt verkennen we Adamas, het stadje waar we verblijven. Dat blijkt een stuk groter dan we dachten. Achter de boulevard liggen nog veel straatjes en trapjes en om elke hoek kom je wel een verrassing tegen. Een windmolen bijvoorbeeld. Of kermisattracties. Een klein kerkje. Het mooie gemeentehuis. De bekendste kerk is die van Agios Charalampos, met een prachtige klokkentoren. “Oh, indrukwekkend,” verzucht ik. “Al die vlaggetjes, de typisch Griekse brievenbussen, dat pleintje ervoor.” “Het uitzicht is ook prachtig vanaf hier,” vindt Wim. Er is ook een kleine bron met thermaal water in de grot van Hypocrates. Die heet ‘Ta Loutra Tou Lakkou’, wat zoiets betekent als ‘de bron van de put’. Het water is 41 graden en er zit sodiumchloride in. Mensen met artritis, reuma en pijnlijke spieren zouden er baat bij hebben. Op de valreep ontdekken we nog het kerkje van Sint Triadas en om de hoek een piepklein katholiek kerkje. We besluiten de middag met een bezoek aan de supermarkt, want ook dat vinden we altijd een leuk uitje.

Adamas Milos

HET MIJNMUSEUM
“Als jullie naar het mijnmuseum gaan en je wilt daarna naar het strand, dan kun je het beste naar het zandstrand Papakinou gaan. Dat is vlak bij het museum en het is een zandstrand. En als je bedjes wilt, ga dan bij Lydia liggen. Daar zijn de bedjes goedkoper. Ik heb tegen Lydia gezegd dat ze het strand elke dag moet schoonmaken en dat ze niet te veel geld mag vragen voor de bedjes, want dan jaag je de toeristen weg. Haha, ik moet burgemeester van Milos worden.” Sophia schaterlacht. “Sounds good, Sophia, mayor of Milos,” zeg ik, “you really should do that!” Het mijnmuseum is klein, maar heel interessant. Er is een verzameling stenen en mineralen van het eiland waaronder zeldzame soorten die gevonden zijn in de mijnen. En er zijn oud gereedschap, werktuigen en kleding te zien. “Mooi hè, die films waarin oud-mijnwerkers vertellen over hun werk in de mijnen?” vraagt mijn lief na afloop. Dat vind ik ook. Het maakt inzichtelijk hoe zwaar het werk in de mijnen was.  Het is nog maar een klein stukje lopen naar het zandstrand. We vermaken ons de rest van de dag met zalig nietsdoen.

PLAKA, TRIOVASALOS, KLIMA EN TRIPTI
“Wat gaan jullie vandaag doen?” vraagt Efthimia en ze zet een schaaltje neer op onze ontbijttafel. “Halvas, die moet je meteen opeten, want hij is nog warm,” verduidelijkt ze. “Jullie eten veel te weinig.” Haha, onze borden zijn vol, dus dat ziet ze verkeerd. “Morgen moet je ook de jam proeven, hoor! We hebben zes verschillende en ze zijn allemaal huisgemaakt.” Ik vertel dat we bij Athèna een auto hebben gehuurd. “Υύρω γύρω, jullie gaan rondtoeren,” roept ze uit. “Heel goed! Veel plezier!”

We beginnen onze trip in Plaka, een prachtig plaatsje dat gebouwd is op een heuvel 220 meter boven de baai van Adamantas, zoals Adamas ook genoemd wordt. Eerst beklim ik het steile pad en heel veel traptredes om het kasteel te bereiken. Wimmie kiest een plekje in de schaduw naast een kleurrijk huisje. “Ik wacht hier wel op je,” zegt hij. “Het uitzicht hier is spectaculair!” wijst een Italiaans stel me als ik halverwege de klim een imposante kerk bereik. Weer beneden slenteren we door de smalle kronkelstraatjes en genieten van de charme van dit mooie, typische Cycladenstadje. We rijden via Triovasalos door naar Klima. Dat is één van de meest gefotografeerde dorpjes van Milos. En dat komt door de kleurrijke vissershuisjes. Ik moet hardop lachen als een grote golf me van top tot teen overspoelt. “Lekker koel in deze warmte!”  

“In de catacomben zal het ook wel koel zijn,” denkt mijn lief. We moeten wel eerst een heel stuk afdalen in de hitte, maar inderdaad: in de uitgehakte rotsen is het niet warm. “De catacomben van Milos zijn verdeeld in drie gedeeltes en het geheel is een waar labyrint. De verschillende gangen en tunnels staan niet allemaal met elkaar in verbinding. In de tombes zijn ongeveer 8000 mensen begraven,” vertelt de gids. “Het is heel indrukwekkend,” vinden wij.  We rijden naar de windmolens bij Tripiti, maken een korte stop in het dorp en vervolgen onze tocht naar het meer Chivadolimni. Dat is een mooi natuurgebied met daarbij het prachtige strandje Achivadolimni. Via een route door de bergen met geweldige uitzichten komen we langs de kerk van Agios Sostis met uitzicht op de baai van Kipos. En van daaraf keren we huiswaarts.

POLLONIA, PAPAFRAGKAS, SARAKINIKO EN MANDRAKIA
Vlak voordat hij de taxi naar het vliegveld instapte, is Wim gevallen. Efthimia vindt dat hij met zijn beschadigde knie in het thermale water van Alykes moet baden. “Dan is het straks helemaal genezen. Je had al beloofd dat je dat gisteren zou doen!” berispt ze ons. “Vandaag gaan we het echt doen,” antwoordt Wim. “Sancha, jij houdt toch zo van kappertjes? Kijk eens wat ik voor je heb meegebracht!” “Oh,” roept Sophia, “de kappertjes van Efthimia’s moeder zijn de allerlekkerste!” Na het ontbijt rijden we richting Pollonia. We komen langs een mijnschacht met daarnaast een kerkje dat boven een kleine grot is gebouwd. “Er staat niet eens een hek voor,” zegt Wim. En dus doen we lekker stout en gaan naar binnen. “Hij is nog in gebruik,” valt me op. “Ze rijden hier gewoon naar binnen,” vult Wim aan.

Mandraki Milos

Pollonia is een pittoresk vissersdorpje. Daar drinken we wat en genieten van het mooie uitzicht. De opgraving van Phylaropi is gesloten. Maar omdat we daar parkeren, komen we wel bij de prachtige rotsformaties van Papafragkas. “Nou, dit staat nergens beschreven! En het is nog wel zo overweldigend!” Ik ben echt onder de indruk. Wat later bij Sarakiniko ben ik nóg meer onder de indruk. “Wauw, alsof je over een maanlandschap loopt,” stamel ik. “Het is hier wel verrekte wit,” merkt Wim op, “het is maar goed dat ik een zonnebril op heb.”

Sancha en Wim op Milos

Ook het dorpje Mandrakia is een plaatje. Allemaal witte huisjes met deuren in alle kleuren van de regenboog. “En een eenpersoonskerkje,” zegt Wim. “En een minivuurtorentje,” lach ik. Dan rijden we naar Plaka om wat te drinken en te eten. “Nou, dan gaan we nu maar kijken of we je knie kunnen genezen,” zeg ik. Het strandje bij Alikes stelt niet zoveel voor, maar het water is inderdaad heel warm. “Ik denk dat dat komt omdat de energiecentrale hier warm water loost…” Wim is er niet van overtuigd dat het een natuurlijk fenomeen is. “Toch voel ik bubbeltjes naar boven komen en is het zand op sommige plekken in zee echt heel heet,” antwoord ik. “Nou, baat het niet, dan schaadt het niet, zullen we maar denken.” “Ik laat morgen mijn goede knie wel aan Efthimia zien,” zegt Wim, “en dan zeg ik dat ik helemaal genezen ben!”

Sarakiniko Milos

ZEFYRIA EN PALIOCHORI
“Zijn jullie gisteren nog naar de thermale bron geweest?” is het eerste wat Efthimia vraagt. Wim laat zijn goede knie zien en zegt: “Ja, helemaal genezen!” en hij doet meteen een dansje. Efthimia trapt er niet in, maar lacht: “Je zit boordevol energie!” Ik vertel dat we graag de sulfietmijnen bij Thiafes willen zien en de mooie kerk van Zefyria. Ze tipt ons: “Jullie kunnen ook nog naar de grotten bij Kastanas.” Helaas lukt het niet ons hele verlanglijstje af te werken. De kerk bij Zefyria is makkelijk te vinden. Maar niet alle wegen staan op de kaart die we hebben en bijna nergens is wegbewijzering. We komen per ongeluk in Paliochori uit, waar prachtige gekleurde rotsen een mooi zandstrand omarmen. Dan moeten we echt terug naar Adamas want we moeten de auto inleveren. Toevallig komen we onderweg nog een paar oude molens tegen en een geitenhoeder met zijn kudde. Dat is een cadeautje op de valreep…

MET THALASSITRA DE ZEE OP
Van Angela en Pascale kregen we dezelfde tip. ‘Doe zeker een boottrip rond het eiland. Kies voor Thalassitra. Die hebben twee mooie grote houten boten. Kost iets meer dan de rest maar dan zit je niet als sardientjes op elkaar. En de lunch is to die for zo lekker. Neem de full trip, dan pik je Poliegos mee, het mooiste blauwe water wat je ooit gezien hebt!!’

“Leloudo was het liefje van een piraat. Naar haar is het schip vernoemd,” vertelt Konstantina. “Dus eigenlijk varen we met een piratenschip!” Konstantina en ik zijn vanaf het eerste moment soulmates. We varen de baai uit en op elk mooi stukje houdt kapitein Yorgos even in, zodat we kunnen genieten. Klima bezochten we eerder al, het dorpje met vissershuisjes met felgekleurde deuren. Konstantina vertelt: “De vissers schilderden de deur van hun huis in een kleur, zodat ze al van veraf konden zien waar ze moesten aanmeren. En hun boot schilderden ze in dezelfde kleur als hun deur. Willen jullie frappé?” Angelos is de man van de kombuis. “Was ‘ie lekker?” vraagt hij. “Heerlijk,” antwoordt Wim. “Goed zo, want ik heb hem gemaakt.” “In dat geval is ‘ie overheerlijk,” complimenteer ik hem.

We zwemmen bij de eilandjes Kimolos en Poliegos. En Pascale heeft absoluut gelijk: Poliegos heeft het blauwste water dat we ooit gezien hebben. Vooraf vertelde Yorgos, dat we de grot in moeten zwemmen. “Links is de grond warm. Dat komt door de vulkaan,” legt hij uit. Later zeg ik tegen Wim: “Het is echt heet. Als ik niet in het water had gelegen, had ik er zweetvoeten van gekregen!”

“Ontbijt!” roept Konstantina. En dat is niet zomaar ontbijt, maar met specialiteiten van het eiland: lokale kaas, brood met een zoute tomatenpasta, sandwiches, druiven en zelfgemaakte pompoenjam. “Oh, komen we toch nog bij Thiafes, het strand met de verlaten sulfietmijnen!” roep ik enthousiast. “Je zou er eigenlijk nog een keer apart naartoe mogen gaan,” zegt Yorgos. Konstantina beaamt dat: “Je kunt de huizen binnengaan. Alles staat er nog in: bedden, meubilair. Zelfs de badkamers zijn nog gewoon bruikbaar.” Even later maken we opnieuw een stop om te zwemmen. Gerakas heet dit prachtige strand met witte rotsen. Bij Kleftiko volgt een verrassing. Angelos zegt dat we even moeten wachten, want ze hebben een klein bootje geregeld waarmee we ín de grotten gaan varen. Het is er prachtig! Zo mooi, dat ik even later nog een duik neem en een paar grotten zwemmend verken. Dan is het tijd voor lunch. En ook die is fantastisch: “Strapatsada is een specialiteit van Milos,” zegt Konstantina. Verder heeft Angelos Griekse salade gemaakt, fava, pastitsio, gigantes, pastasalade met tonijn, een gerecht met courgette en briam. Smullen!

Er is een strand dat bereikbaar is met een ladder, een touw en nog een ladder. “Soms moet je wel een half uur wachten, want er kan maar één persoon tegelijk naar boven of beneden door die smalle spleet,” lacht Konstantina. We bezoeken een grot waarvan het dak na een aardbeving is ingestort. “Vroeger groeide hier een vijgenboom. Maar sinds die dakloos is, is ook de boom er niet meer. Bij de volgende stop zie je opnieuw een oude mijn. Zie je die gaten in de rotsen? Die hebben de gevangenen die hier moesten werken er met de hand uit gehouwen, zodat ze erin konden wonen. Het was heet, het werk was zwaar…” We krijgen watermeloen en vlak voor we de haven van Adamas binnenvaren, moeten we allemaal op het achterdek komen. Daar proosten we samen met raki en halvas.

Pollonia Milos

WANDELEN IN ADAMAS EN FEESTEN OP ZIJN GRIEKS
“Vanavond is er livemuziek in Zefyria en bij de kerk in Adamas,” vertelt Efthimia. “Kun je lekker souvlaki eten en bier drinken.” “Oh, leuk! Niets leuker dan livemuziek!” We zijn meteen enthousiast. “En wat gaan jullie vandaag doen?” vraagt Nicoletta. “Een stukje wandelen. Maar niet al te ver, want het is warm.” “Ja, er staat ook bijna geen wind,” zegt ze.

Na het ontbijt gaan we op pad. We lopen de route langs het strand van Lagkada naar het Franse kerkhof. We komen uit bij twee strandjes, een grotje, een zoutvlakte en we genieten van het mooie uitzicht over de baai. We drinken frappé aan zee. En we bezoeken het schattige kerkje bij het strand. We vervolgen onze wandeling via de ringweg en ontdekken nog een mooi wit met blauw molentje met een hoop afval ernaast. Ook dat is Grieks.

Na een verrukkelijke maaltijd bij familierestaurant Ελλ’οίνων aan het strand lopen we terug naar ons hotel. De weg is afgezet en zowel politie als kustwacht leiden het verkeer om. De kerkklokken luiden al de hele avond.
“Wat is er aan de hand?” vraag ik aan een local. “Morgen is Maria-Hemelvaart * en daarom is er vanavond een speciale mis met daarna een processie,” legt ze uit. En laten wij nou vanaf ons balkon een mooi zicht hebben op die processie…

KIMOLOS OP DE DAG VAN MARIA-HEMELVAART
“Χρόνια πολλά!” (Gefeliciteerd!) Het is Maria-Hemelvaart vandaag, dus iedereen wenst elkaar geluk en gezondheid. “Wat gaan jullie vandaag doen?” vraagt Efthimia. “We gaan naar Kimolos en vanavond naar het feest bij de kerk,” zeg ik. “Μπράβο Σανσα,” zegt ze en ze print de meteen de tabel met boottijden voor ons uit. “Opschieten, dan haal je de bus van 10.30 uur naar Polonia en de boot van 11.00 uur! Γρήγορα!” (Snel!) Wim en ik halen snel onze spulletjes van de kamer en zijn mooi op tijd voor de bus én voor de boot. “Ik ben Eva, leuk kennis te maken,” zegt een vriendelijke Griekse vrouw die op het dek naast me zit. We kletsen honderduit. Over dat ze in Athene woont, maar ook een tijd op Syros woonde en werkte. “Gaan jullie daar deze vakantie naartoe? Dan móét je echt Paprika Beach bezoeken. En ga vooral een dagje naar Tilos en naar Delos, daar krijg je geen spijt van!” We nemen hartelijk afscheid.

Kimolos

“Hé, wat leuk dat we elkaar hier tegenkomen,” zegt een vrouw in de haven. “Ik ben van Athena Travel Service. Jullie hebben vorige week een auto bij ons gehuurd.” “Wat een toeval,” lach ik. We nemen eerst een drankje op het terras van Lostomos met zicht op de haven in het dorpje Psathi. Van hieraf is het drie kilometer naar Chorio, het hoofdstadje van het eiland. Ik draai het telefoonnummer van de enige taxi die hier rijdt. “Ik ben er over tien minuten,” klinkt een vriendelijke vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. “Het is maar goed dat ik Grieks spreek, want zij spreekt geen Engels,” zeg ik tegen mijn lief. De taxichauffeuse brengt ons via heel smalle straatjes tot ver in het stadje.

Kimolos

En echt… Kimolos is zo wonderschoon! Echt een plaatje. Elk straatje, elk hoekje, elk steegje, elk boogje is prachtig. We raken niet uitgekeken en dwalen er een hele tijd rond tot we zo ongeveer alles gezien hebben.

Van daaraf wandelen we op ons gemak terug naar Psathi. Als ik een foto maak van een deur bij een grot, spreekt een aardige Griek me aan. “Je maakt een foto van mijn deur.” “Ja, ik hou van oude deuren,” leg ik uit. “Deze zijn echt al heel oud,” zegt hij, “ik heb hier mijn houten boot achter liggen. De atmosfeer hier is precies goed om hem mooi te houden.”
Vanavond ga ik na het eten nog even naar de kerk. Wim vindt het een te steile klim, dus die loopt terug naar het hotel. Al van verre hoor ik Griekse muziek. Als ik op het kerkplein aankom, snap ik meteen waarom het beneden bij de haven zo rustig is vanavond: iedereen zit hier! “Kom hier zitten!” Een oude man trekt me op het krukje naast hem. Maar ik zit niet lang, want al binnen vijf minuten word ik meegetrokken door een vrouw die vindt dat ik mee moet dansen. Als ik warm en moe ben, ga ik zitten en wuift een andere vrouw me meteen wat koelte toe met een waaier. En daarna krijg ik souvlaki aangeboden die ik vriendelijk afsla. Ik heb geen ander woord voor deze ontvangst dan Filoxenia. En dat is meteen één van de mooiste Griekse woorden die ik ken.

HOP HOP NAAR SYROS
“Hop hop, naar het volgende eiland,” lach ik als we op de boot zitten. Ja, dan lachen we weer wel. Het is vanmorgen nog even moeilijk om afscheid te nemen. Efthimia wenst ons veel plezier. Sofia omhelst ons en heeft tranen in haar ogen. “Ik hoop jullie ooit terug te zien,” zegt ze, “jullie zijn speciaal voor mij en dat zeg ik echt niet tegen alle gasten!” “Jij zit ook in ons hart,” snif ik. Nicoletta geeft twee zoenen.

Bekijk eilandhoppen met Syros

We lopen naar de haven en hebben nog ruim tijd voor frappé op het terras. Een vrouw en een jong meisje zoeken naar een plekje in de schaduw. “Jullie mogen wel bij ons aan tafel komen zitten,” zegt Wim. Dat aanbod nemen ze graag aan en er volgt een heel leuk gesprek. De vrouw heeft drie appartementencomplexen voor de verhuur. Op Kimolos, Mykonos en Skiathos. Ze wil weten wat ik doe en is meteen razend enthousiast als ik vertel over De Gulle Griek. En passant krijg ik meteen een paar lokale recepten van haar die ik voor de winkel kan maken. “Had je al drie recepten in tien dagen verzameld? Dan heb je er nu zes,” zegt ze. “En mocht je ooit in de buurt zijn, dan mag je altijd komen slapen!”
Dan is het tijd om te vertrekken. We varen eerst naar Kimolos en komen onderweg langs het konijn. Dat is een rots die -je raadt het al- de vorm heeft van een konijn. “Op de terugweg als je veel gedronken hebt, dan kun je er ook een beer in zien,” zei Angelos zaterdag toen we de boottocht deden. We varen verder naar Sifnos. De derde stop is Serifos en na een boottrip van bijna 6 uur komen we aan op Syros.

In de haven staan George en zijn zoon Dimitris op ons te wachten met een papier met daarop in vrolijke kleuren onze namen geschreven. “Ja, Jorgos heeft alles goed geregeld, tot de taxitransfers aan toe,” zegt Wim. “Welkom in mijn auto. Hij is al 35 jaar oud en heeft 530.000 kilometer op de teller,” lacht George. “Sorry dat de deur niet van buitenaf open kan,” verontschuldigt Dimitri zich. “Ach, dat geeft toch niks?” lach ik.

Syros is compleet anders dan alle andere eilanden die we gezien hebben. Het heeft grandeur en doet een beetje Italiaans aan. “Er zijn hier twee wegen waar je met de auto kunt rijden,” legt George uit. “Dat is deze weg langs de haven en de weg hierachter die er parallel aan ligt. En als je hier bij de vijfde palmboom omhooggaat via de trappen, dan kom je te voet bij het hotel. Daar is het centrum en hier voor je zie je het centrale plein.” Dimitris brengt onze bagage naar de kamer. We hebben twee balkons. Eentje heeft zeezicht en de andere tuinzicht. Nadat we ons installeren, krijgen we vijgen van George in de tuin. “En morgen krijg je druiven. Wat lief dat je stroopwafels en kaneelkussentjes hebt meegebracht. Hier heb je een boek over Syros en hier een plattegrond.” We moeten beloven dat we naar het centrale plein lopen en daarna bij Seminarios of To Petrino gaan eten. “We moeten maar gewoon doen wat George zegt,” vindt mijn lief. En inderdaad, het eten is er heerlijk.

EEN DAG IN ERMOUPOLIS
Ermoupolis bestaat uit verschillende wijken met allemaal een eigen karakter. George heeft me een boek geleend met de historie van de stad. Ik vind het altijd leuk om te weten wát we precies zien. Vandaag verkennen we de benedenstad. Daar is de levendige haven met veel restaurants en cafés. Erachter ligt de wijk Vrontado met het grote marmeren Miaouli plein met een prachtig, statig neoklassiek stadhuis. “Daar moet je binnen gaan kijken,” raadde George ons gisteren al aan. “En je moet ook het Apollon theater bezoeken!”

Wij luisteren altijd naar advies van locals en zijn onder de indruk van de grandeur van beide gebouwen. “Het is net zo’n theater als van de muppetshow,” lacht Wim en hij geeft in een van de loges een voorstelling ten beste. Rondom het centrale plein liggen de zogeheten marktstraatjes met groentekramen, verse vis, groenten, sponzen en alles wat je maar kunt bedenken. En er is livemuziek…

Vaporia Ermouplois Syros

“Ik wil heel graag naar Prekas,” zeg ik, “ik heb gelezen dat dat een winkel is die tot aan de nok toe gevuld is met lokale delicatessen. Dat is echt het walhalla voor mij!” Prekas blijkt echt geweldig! “Mijn vader Kostas runt deze winkel meer dan 25 jaar,” zegt de aardige verkoper, “maar al in 1830 zat hier een winkeltje.” Kostas vertelt dat hij zelf kaas maakt, kappertjes inlegt, tomaten droogt, pasta’s fabriceert en lekkere smeersels maakt. De winkel staat en hangt vol met loukoumi van drie fabrieken op Syros, nougat, de biologische honing van Beez, gedroogde peulvruchten, verschillende soorten vleeswaren en veel en veel meer. Aan de haven nemen we een drankje en vervolgen onze ontdekkingstocht. De wijk Neorio heeft oude fabrieken. Een deel ervan is in verval, maar er worden gelukkig ook steeds meer gebouwen opgeknapt. “Jeetje, wat mooi, van hieraf kun je Ano Syros ook zien liggen,” wijs ik naar de berghelling achter de haven. Ik denk dat het wel een paar dagen kost om alle moois te zien…

AZOLIMNOS, POSSIDONIA, VARI EN FINIKAS
“Luister,” zegt George. Wij luisteren… “De auto staat op een parkeerplaats. Hier in de stad hebben we een parkeerprobleem. De straatjes zijn te smal en er zijn veel trappen. Dus je moet een stukje lopen.” George is niet alleen hotelbaas, maar hij verhuurt ook auto’s en scooters. “Geef nu je kaart,” zegt George. Ik overhandig hem mijn plattegrond van het eiland. Daarop heb ik alles gemarkeerd wat we willen zien. George bekijkt het goedkeurend, maar heeft nog aanvullingen. “Het eiland bestaat uit drie gebieden, het zuiden ‘Kato Meria’, het midden: ‘Kini’ en het noorden ‘Ano Meria’. Via deze weg rijd je naar het zuiden en naar Kini. De andere weg gaat naar het noorden. Blijf daar op de hoofdweg, want de andere wegen zijn heel slecht.” Hij kliedert mijn kaart vol met lijnen en wegen en schrijft bij elk plaatsje welke restaurants het beste zijn. Dan legt hij uit hoe we bij de parkeerplaats moeten komen. We zijn bang dat het even zoeken is, maar we lopen meteen goed. De parkeerplaats blijkt een parkeergarage met meerdere verdiepingen en een autolift. “Dit is Stefanos,” stelt George ons voor aan de eigenaar van de garage. “Als de garage dicht is, zet de auto er dan maar voor. Ik heb ook een sleutel van jullie auto,” zegt Stefanos. Haha, wat heerlijk Grieks!

We gaan op weg en al binnen vijf minuten komen we bij een markt. “Nou ja, markt? Het zijn maar drie kraampjes,” lacht Wim. “Nou, dan zijn we ook lekker snel uitgeshopt,” reageer ik. We bezoeken eerst Azolimnos, dat volgens mijn informatie schilderachtig zou moeten zijn. “Je kunt het schilderen, dus is het schilderachtig,” zegt Wim. “Het is wel een mooi strandje,” vind ik. En ook de taverne waar we de eerste frappé van de dag nemen is erg sfeervol. Bij Vari is een klein kasteeltje met daarvoor een kapotte auto. Vari ligt in een gebied met vooral landbouw. Vlak bij het strand Megas Gialos komen we bij een mooi kerkje. En niet veel later bij een nóg mooier kerkje. In Possidonia staat de kerk van Agios Ioanis met daarbij een bootje met planten erin en een speeltuin. Possidonia staat bekend als de aristocratische plaats van het eiland met neoklassieke huizen en mooie tuinen. Dit waren ooit de vakantiehuizen van de rijkste families van het eiland.

“Wat een leuke taverne!” vind ik als we Melidon zien met allemaal vrolijke kleurtjes. We bestellen er wat te drinken en een tosti. Die tosti blijkt te bestaan uit twee dikke snedes huisgemaakt getoast brood met kaas, louza (een lokale vleesspecialiteit) en zongedroogde tomaatjes.

Ondertussen komen er twee motorrijders met hun vrouw aan de tafel naast ons zitten. “Mooie motor,” zegt Wim. Hij krijgt meteen een vriendschappelijke klop op zijn schouder. De mannen en één van de vrouwen komen van Chios. De andere vrouw van Lesbos. “Zijn jullie daar geweest? Wat een toeval! En mijn broer woont in Nederland, in Hengelo!” “Wij verbleven in Karfas op Chios,” zeg ik. “Echt? Daar woon ik!” zegt de ene man. “Ik woon in de hoofdstad,” vertelt de ander. We hebben heel wat te bespreken en een uur later nemen we hartelijk afscheid. Onze volgende stop is in Finikas, een klein havenplaatsje. Het is dorstig weer, dus ook hier drinken we wat bij een barretje. Via Galissas rijden we weer richting Ermoupolis.

KINI, POSSIDONIA EN MEGAS GIALOS
In Kini is het druk. “Het is dan ook een hete zondag en veel Grieken zijn vrij, dus die gaan naar het strand,” zegt slimme Wim. We drinken frappé bij een taverne en besluiten een strandje verderop te zoeken. In Galissas is geen parkeerplaats te vinden. Op de kaart staat een secundaire route naar Finikas. Het blijkt zo’n smal weggetje, dat auto’s af en toe achteruit moeten om elkaar ruimte te geven. Ook in Finikas is geen parkeerplaats en het strand is overvol. “Dan rijden we naar Possidonia,” zegt Wim. Je raadt het al… propvol. “Je kunt niet altijd geluk hebben,” vindt mijn man. “Maar wel vaak,” antwoord ik. “Laten we even wat eten bij die leuke taverne van gisteren,” stelt Wim voor. Daar worden we hartelijk onthaald. Wim neemt een tosti en ik probeer een lokale specialiteit: kappertjessalade. En die is zo lekker, dat ik het recept weet te ontfutselen. “Zo, ik heb al minstens tien nieuwe recepten opgedaan deze vakantie,” verzucht ik tevreden.

Als we langs Megas Gialos rijden, hebben we geluk! Er is een parkeerplaats en we vinden een fijn plekje op een muurtje onder een boom. Dus ik kan naar hartelust zwemmen en snorkelen. “Megas Gialos betekent ‘groot strand’, maar zo heel groot is het niet,” leg ik uit. “Ik heb dan ook maar een kleine wandeling over het grote strand gemaakt,” lacht Wim.

FINIKIA EN KYPERPUSSA
Via Ano Syros rijden we naar Finikia en Kyperoussa. De weg wordt steeds smaller, de bergen steeds hoger, het landschap steeds ruwer en de uitzichten steeds weidser en spectaculairder. Als we bij San Michalis zijn, houdt de weg op. Daar zijn we aan het einde van de wereld. Het is er doodstil. Slechts een Griekse vrouw op een motor en vier Fransen op de fiets (ja, écht waar! In de bergen!) komen we tegen. We rijden vanaf het einde van de wereld langzaam weer omlaag, stoppen op mooie plekjes, nemen wat zijwegen die ook allemaal doodlopen en rijden dan weer de bewoonde wereld in. “Laten we de afslag naar Anastasi nemen, dat is die kerk die op de linkerheuvel boven de stad uittorent,” zeg ik in een opwelling. De kerk is prachtig, zowel van binnen als van buiten. En het uitzicht op de stad ook.

DAAR IS EL GRECO!!
We maken een avondwandeling. Via een achterafstraatje komen we bij een grote kerk in de winkelstraat, vlak bij ons hotel. De pappás komt op ons af. “Ga naar binnen, daar is El Greco! Ga maar, ga maar, mijn vrouw zal het jullie wijzen!” Een oud vrouwtje staat op van een bankje op het binnenplein en neemt me bij de hand. “Dit is van El Greco,” wijst ze op een icoon. “Licht eens bij, daar staat zijn handtekening!” In de kerk zelf staat een tafel vol met broden. “Die zullen wel geofferd zijn,” denkt Wim. Een klein meisje staat erbij en vertaalt de paar woordjes die ik niet snap in het Engels. “And now take a picture,” zegt ze. We worden hartelijk uitgezwaaid als we vertrekken. Eenmaal terug in ons hotel ben ik toch wel nieuwsgierig naar het hele verhaal. En ik lees: El Greco schilderde zijn Dormition of the Virgin tegen het einde van zijn Kretenzische periode, waarschijnlijk vóór 1567. El Greco’s handtekening op de voet van de centrale kandelaar werd ontdekt in 1983.

MANNO, ANO MANNA EN CHROUSA
Via Manno en Ano Manna komen we in Chroussa. “Hé, dat bord wijst naar de kerk Faneromenis! Ik heb gehoord die heel mooi is!” zeg ik. Via een Kruisweg komen we aan bij een katholieke kerk. Ernaast staat een huisje waaruit net een vrouw naar buiten komt. Ze wijst: “Ga door die deur naar binnen, dan kun je even kijken!” Het is een kerk met veel kleurtjes binnen. Er is ook een soort van openluchtkerk bij. En een bron. “Daarom staan hier natuurlijk zoveel bomen,” zegt Wim. We willen de middag lekker doorbrengen op het strand en rijden naar het gezellige plaatsje Vari. “Eerst een frappé!” We ploffen neer bij een gezellige strandtent. “Hoor ik dat nou goed, zijn jullie Nederlands?” vraag ik aan de mensen die aan de tafel naast ons zitten. “Ik ben Grieks, maar ik woon al twintig jaar in Nederland. Mijn man is Nederlands.” “Nou, het is de eerste keer sinds we hier zijn, dat ik Nederlands hoor,” valt me op. We raken aan de praat. “Ik ben Penny. Dat klinkt niet Grieks, maar dat komt van Penelope. Ik leerde mijn man kennen op Kos. Hij wilde persé een Griekse vrouw.” Penny en ik blijken zelfs een aantal gemeenschappelijke Griekse kennissen te hebben. De rest van de dag ben ik vooral in het water en maak ik vrienden met twee Griekse stellen die hun hondjes leren om van een supboard te springen en naar hen toe te zwemmen.

Kini Syros

WANDELEN
“Het is lekker wandelweer,” vind ik, “zullen we naar het noorden rijden en dan daar dat wandelpad van een half uurtje naar Kastri lopen?” “Ένα λεπτάκι, een minuutje,” lach ik naar Stefanos als we zien dat de parkeergarage zo vol staat dat er eerst een paar auto’s verzet moeten worden. “Η δύο ή τρεία, of twee of drie,” zegt hij met een brede glimlach en hij wijst dat we maar even naast hem moeten gaan zitten. Zijn hulp heeft onze auto binnen vijf minuten voorgereden. “Flutje, de weg naar het noorden is afgesloten. Nou, dan wijzigen de plannen!” Toevallig vind ik een mooie route en komen we uit bij het klooster van Agia Barbara. Het is weliswaar gesloten, maar van buiten is het ook al het bekijken waard. “Een afslag naar Delfini Beach,” ziet Wim. Het blijkt een heel smal, deels onverhard weggetje en aan het einde is een wonderschoon strandje in een mooie baai. “Wat een prachtige kleuren,” zeg ik tegen een man die net met zijn scooter aankomt. “Heel mooi, groen en blauw,” beaamt hij. We komen nog twee wandelaars tegen en verder is het helemaal verlaten.

“Zullen we in Kini nog wat drinken?” vraagt Wim. De vorige keer zat het plaatsje vol met toeristen en waren we zo weg, maar vandaag wandelen we het hele dorp door. “Wat is het een vredig plaatsje als er maar zo weinig mensen zijn,” geniet ik. Er is een haventje met vissersbootjes, een kerkje, een vuurtoren en een stenen bad dat in 1870 door tandarts N. Marengo voor zijn dochters is gebouwd. “Dat is ook niet slim,” zegt Wim. “Op het bord staat dat hij het gebouwd heeft zodat ze bij de zee konden zwemmen zonder dat iedereen naar hen keek,” lees ik. “Nou, dat is wel een heel klein bad om in te zwemmen,” is Wims mening. Op de terugweg bezoeken we de katholieke kerk van Panagia. “Weet je dat op Syros 40% van de bewoners katholiek is en 60% Grieks orthodox?” vraagt Wim. “Ik heb er iets over gelezen. Er zijn hier veel katholieke kerken. Maar waarom is dat zo?” “Dat komt nog uit de tijd dat de Venetianen het eiland veroverden. Het staat bekend als het eiland van de paus,” antwoordt Wim.

VAPORIA EN VRONTADO
“Wat gaan jullie vandaag doen?” vraagt George. “We willen wandelen door de wijken Vaporia en Vrontado,” antwoord ik. “O, dat is heel mooi!” zegt hij. Het is goed wandelweer vandaag. We struinen door de straatjes van Vaporia, nemen een frappé met zicht op de prachtige kerk Agios Nikolaos. Vrontado is ook mooi. Veel klimmen, maar dat is goed voor de conditie. “Het valt me op dat hier veel in verval is,” zegt Wim. “Ja, zonde hè? Het zijn zulke prachtige panden…”

Prekas Syros

Weer beneden halen we een kotopita en een prasopita bij de bakker en eten dat gezellig op een bankje op het Miaouliplein. “Ik wil even zakendoen met Prekas,” zeg ik. “Dat is die winkel waar we de eerste dag waren. Je weet wel, met al die zelfgemaakte producten. Kostas Prekas heeft me een prijslijst gemaild en ik wil een aantal dingen naar Nederland laten transporteren. Zij hebben zoveel lekkers, dat ik het echt geweldig vind als mijn klanten daar ook van kunnen genieten!”

“Nou, dat komt wel goed,” zeg ik tegen Wim die buiten heeft gewacht en nu wel een drankje wil aan de haven. “Nou, wat een toeval,” klinkt een bekende stem. Daar is Penny met haar man en zoons, het Grieks-Nederlandse gezin dat we twee dagen eerder tegenkwamen in Vari. Ze vertellen dat ze vandaag ook een wandeling hebben gemaakt en nog wel in precies dezelfde wijk als wij. We zijn het er allemaal over eens: Ermoupolis is een prachtige stad.

NAAR ANO SYROS
“Toen in 1821 de eerste vluchtelingen van Smyrna en Ayvalik naar Syros kwamen, zorgde de lokale bevolking voor onderkomen in de huizen en kerken in Ano Syros, de bovenstad boven Ermoupolis. Maar toen er meer en meer vluchtelingen kwamen, raakte het stadje overbevolkt. De vluchtelingen werkten beneden bij de haven en al snel begonnen de rijkere eilandbewoners ook daar huizen te bouwen. En zo ontstond de stad Ermoupolis.” Ik lees voor uit het boek dat ik van George heb geleend.

Ano Syros

Ano Syros is echt prachtig! De huizen zijn gebouwd rond de kathedraal van Sint-Joris op de top van de berg Agios Georgios. Het uitzicht vanaf hier is adembenemend! We drinken wat bij een taverne met zicht op Ermoupolis en lopen dan langzaam door de smalle steegjes en over trapjes naar beneden.

Het stadje heeft mooie kerken, een windmolen, witte en gekleurde huisjes en overal zijn poortjes en felgekleurde deuren. “Vanaf beneden is het nog twee kilometer lopen naar Ermoupolis,” zeg ik tegen Wim. “Oh, dat kan ik nog wel,” antwoordt hij.

“Wat een schattig winkeltje!” roep ik uit. Ik loop naar binnen bij Maison de Mezé. Het is een cafeetje met een winkel erbij en de eigenares maakt zelf allerlei jam en chutneys en verkoopt lokale producten zoals kappertjes, kritamos, loukoumia, kaasjes van Syros, oregano, tomaten en xalvadopites. Ik vertel dat ik ook een winkel heb. “Mag ik je kaartje? Dus jij maakt ook mezedes en maaltijden? Wat leuk!” Ik krijg geen genoeg van de mooie inrichting en ik moet natuurlijk een paar lekkernijen kopen. “Ik ga je volgen op Facebook,” zegt ze. “Ik jou ook!”

Het is de laatste vakantiedag. Morgen nemen we afscheid van het prachtige Griekenland.

Tips voor Milos:

• Ελλ’οίνων (Ellinon) is een familierestaurant bij het strand Lagkada in Adamas. Ze gebruiken veel lokale producten en het eten is er echt verrukkelijk! Naast de reguliere kaart hebben ze wekelijks een aantal specials. Wij bestelden verschillende kleine hapjes zodat we veel konden proeven. De zoon in de bediening is enorm trots op de kookkunsten van zijn moeder en van de vader van zijn vriend. En terecht!
• O Petrinos Seafood and More in Adamas heeft heerlijke visgerechten. En ook wat vleesgerechten voor mensen die niet zo van vis houden. Alle desserts zijn bovendien huisgemaakt. Je zit direct aan zee. Een echte aanrader!
• Heb je een hotel of appartement geboekt zonder ontbijt? Ga dan een keer lekker ontbijten in Hotel Portiani. Sophia, die over het buffet gaat, vertelt: “We participeren in ‘the Greek breakfast’, een initiatief van Griekse hotels die hun lokale keuken met streekproducten promoten.” De keuze uit gerechten is enorm en je betaalt er maar € 10,00 voor.
• Op het strand van Paliochori vind je restaurant Sirocco. Ze maken gebruik van de vulkanische activiteit en koken gemarineerd vlees en vis in potten ingegraven in het hete zand. Het gaart de hele nacht, zodat het de volgende dag gegeten kan worden. Ze gebruiken lokale producten en maken specialiteiten van het eiland.
• Mis vooral de lokale producten en specialiteiten van Milos niet! Beltes is een heerlijke tomatenpasta, de vele kazen (mijn favorieten zijn Manoura en Melichloro, maar ze maken er ook xinomizithra, mileiko en athotyro), minions (kleine gedroogde visjes) en koufeto (zoet van een lepeltje gemaakt met pompoen).
• Vanaf Milos kun je een dagje met een boot mee om te varen, zwemmen en eten. Er zijn meer aanbieders. Wij kregen de tip om te boeken bij Thalassitra. Die is wel duurder dan de rest, maar daar krijg je een geweldige maaltijd bij met lokale producten.

Tips voor Syros:

• De tavernes To Petrino en Seminario vind je in het straatje Kipparisou. Hier eet je lokale specialiteiten. Het is bovendien heel gezellig: het is er een drukte van belang!
• Een vriendin gaf me de tip: ‘Laoutari zit op de hoek Thermopilon - Afroditis en is een heel leuk eetcafé in een achterafstraatje. Je zit buiten op wiebelende barkrukken. Het interieur binnen is zo ontzettend leuk, dat ook binnenzitten een goede keuze is. Kijk vooral naar het plafond boven de bar! En nee, je hebt niet te veel gedronken.’ Ze heeft niks te veel gezegd. Ze hebben er mezedes, wisselende dagschotels en hun eigen wijnen. Let wel: op is op!
• Een heel leuk, echt Grieks restaurantje is Stoa ton Athanaton (Στοά των Αθανάτων). Dat zit op Chiou 2, in het marktstraatje schuin tegenover Prekas. Er is geen menu, maar ze lezen in het Grieks voor wat de gerechten van die dag zijn. Er staan vis, zeevruchten en groenten op het menu en je mag gerust even in de keuken komen kijken. Puur en heerlijk!
• To Mikraki is een heel klein restaurantje dat zit aan Thermopilon, na het tankstation omhoog en dan rechtsaf. Het is heel klein en je moet vooraf reserveren, maar dan eet je heerlijke lokale specialiteiten. Soms is er livemuziek.
• In Possidonia vind je het kleurrijke Mélidron. Het is een bar annex mezedopoleio. Niet alleen van al die kleuren word je vrolijk, maar ook van de gerechten op de kaart en de bijzonder vriendelijke bediening!
• In Kini is taverna Δυο τζιτζίκια στ’αρμυρίκια (twee krekels in de tamarisk) een aanrader. Ze maken authentieke Griekse gerechten en hebben dagelijks verse vis.
• Mis de lokale producten niet! Syros staat bekend om de xalvadopita (noga met noten), de loukoumia (veel Nederlanders kennen dat als Turks fruit), de heerlijke kappertjes, de worst met venkel, louza (gerookt vlees), de San Michallikaas en de wijn van Nikos Hatzakis.
• Vanaf Syros worden geen boottochten georganiseerd, maar je kunt wel met een speedboot vanaf Kini naar strandjes worden gebracht die alleen per boot bereikbaar zijn. Bij de prijs inbegrepen zijn een parasol en een flesje water. Je wordt op het strand afgezet en drie uur later weer opgepikt.
• Houd je van katten? Maak dan een afspraak om het kattenknuffelcafé te bezoeken. Dat bevindt zich vlakbij het strandje van Delfini.
• Prekas in Ermoupolis is een winkel die tot aan de nok toe gevuld is met lokale delicatessen. Kostas maakt zelf kaas, legt kappertjes in, droogt tomaten, fabriceert pasta’s en maakt lekkere smeersels. De winkel staat en hangt vol met loukoumi van drie fabrieken op Syros, nougat, de biologische honing van Beez, gedroogde peulvruchten, verschillende soorten vleeswaren en veel en veel meer.
• Maison de Mezé in Ano Syros is een cafeetje met een winkel erbij en de eigenares maakt zelf allerlei jam en chutneys en verkoopt lokale producten zoals kappertjes, kritamos, loukoumia, kaasjes van Syros, oregano, tomaten en xalvadopites.

* Dit reisverhaal is eerder verschenen in Griekse Gids Glossy nr 15

---

Schrijf je in en blijf op de hoogte

Wil je op de hoogte blijven van al het nieuws over Griekenland en de Griekse Gids schrijf je in voor onze gratis digitale nieuwsbrief. Direct na het aanmelden ontvang je van ons een e-mail met een link om je inschrijving te bevestigen.

Disclaimer: Wij verzamelen zoveel mogelijk informatie om onze lezers te helpen. De Griekse Gids is niet verantwoordelijk voor beslissingen die u neemt op basis van bovenstaande informatie. Houd er rekening mee dat informatie snel (per dag en zelfs per uur) kan veranderen. Zodra er wijzigingen zijn passen wij dit zo snel mogelijk aan op deze website.

---

Lees ook deze populaire artikelen

---